مدل OSI مخفف کلمه ی Open System Information (مدل ارتباط سیستم های باز)، در سال 1984 توسط مؤ سسه ی (International Standards Organization) به تصویب رسیده شد.به زبان ساده OSI زبان و قاعده ی مشترکی است که برای برقراری ارتباط بین سیستم های کامپیوتری در شبکه استفاده می شود.این استاندارد ، اولین مدل استاندارد برای ارتباطات شبکه ای بود که توسط همه ی شرکت های بزرگ کامپیوتری و مخابراتی پذیرفته شد.
این استاندارد دارای 7 لایه می باشد که به بررسی هر یک می پردازیم:
- Application
- Presentation
- Session
- Transport
- Network
- Data link
- Physical
لایه ی هفتم ، لایه ی Application یا لایه ی کاربرد : لایه ی اپلیکیشن درواقع یک واسط کاربری است که پروتکل هایی رو فراهم می کند که به نرم افزار امکان ارسال و دریافت اطلاعات و ارائه ی داده های معنا دار به کاربران را می دهد.چند نمونه از پروتکل (Protocol) های موجود در این لایه ی شبکه:
Hypertext Transfer Protocol (HTTP)
File Transfer Protocol(FTP)
Post Office Protocol(SMTP)
Domain Name System(DNS)
لایه ی ششم لایه ی Presentation یا لایه ی نمایش : این لایه داده ها را برای لایه ی Application آماده می کند و نحوه ی Compression و Encryption و همچنین Decompression و Decryption لایه ها در این لایه تعریف می شود.لایه ی Presentation ، داده های ارسال شده توسط لایه ی Application را دریافت می کند و آن را برای انتقال به لایه ی Session آماده می کند.چند نمونه از پروتکل های موجود در این لایه شبکه:
Secure Socket Layer(SSL)
Transport Layer Security (TLS)
لایه ی پنجم لایه ی Session نشست:این لایه کانال های ارتباطی به نام Session (جلسه) را بین دستگاه ها ایجاد می کند.در واقع مسئول باز کردن یا ایجاد جلسات، اطمینان از باز ماندن و عملکرد جلسه در حین انتقال داده ها و در نهایت بستن جلسه پس از پایان ارتباطات می باشد.چند نمومه از ازپروتکل ها موجود در این لایه ی شبکه:
Session Description Protocol (SDP)
Session Announcement Protocol (SAP)
لایه ی چهارم لایه ی Transport یا انتقال:این لایه داده ها را از لایه ی Session دریافت کرده و این داده ها را به قسمت های (Segment ) کوچک تری تقسیم کرده و تحویل لایه ی سوم یا Network Layer می دهد ، و همچنین مسئول مونتاژ مجدد Segment ها و تبدیل آن ها به داده های قابل استفاده توسط لایه ی Session می باشد.در این لایه در مورد این که نوع ارتباطConnection Oriented (TCP) باشد یا Connection – less (UDP) تصمیم گیری می شود.چند نمونه از پروتکل های موجود در این لایه ی شبکه:
Transmission Control Protocol (TCP)
Real time Transport Protocol (RTP)
لایه ی سوم ، لایه ی Network یا لایه ی شبکه:این لایه دو عملکرد اصلی دارد.مورد اول تقسیم کردن کردن Segment ها یا بخش ها به بسته های شبکه و همچنین مونتاژ و اسمبل کردن مجدد بسته ها.مورد دوم مسیر یابی یا Routing بسته ها با پیدا کردن بهترین مسیر در یک شبکه ی فیزیکی می باشد.این لایه ی شبکه معمولا از آدرس های شبکه (internet protocol addresses) یا همان ip ، برای مسیر یابی بسته ها به گره یا nodeمقصد استفاده می کند.چند نمونه از پروتکل های موجود در این لایه ی شبکه:
Internet Protocol (IP)
Internet Control Message Protocol (ICMP)
Internet Group Management Protocol (IGMP)
Address Resolution Protocol (ARP)
لایه ی data link وظیفه ی برقراری ارتباط بین دو node فیزیکی در شبکه رادارد.این لایه بسته ها را به فریم هایی تقسیم می کند و آن ها را از مبدا به مقصد میفرستد.این لایه از دو بخش تشکیل شده است:Logical Link Control (LLC) ، که پروتکل های شبکه را شناسایی می کند، بررسی خطا را انجام می دهد و فریم ها را همگام می کند و Media Access Control (MAC) که از آدرس های MAC برای اتصال دستگاه ها و تعریف مجوز برای انتقال و دریافت داده ها استفاده می کند.نمونه ای از پروتکل موجود در این لایه ی شبکه:
Point to Point Protocol (PP)
لایه ی اول لایه ی Physical یا فیزیکی:لایه ی فیریکی مسئول کابل فیزیکی یا اتصال بی سیم بین node ها ی شبکه است.این لایه Connector، کابل برق یا فناوری بی سیم را که دستگاه ها را به هم متصل می کند، تعریف می کند و وظیفه ی اتصال داده های خام(مجموعه ای از 0 و 1) را بر عهده دارد.